به نام دوستم

نمیدونم چرا یهو هوای اینو کردم که بیام و بنویسم. ویا چرا تو این وبلاگ. ولی از یکی شنیدم که میگفت اونی که ادما رو به رشد میرسونه درده.! راست میگفت شاید.

دلم گرفته تو سالروز شهادت حاج کاظم رفیق حاجی. چرا وقتی دل ادم میگیره فقط شهدا هستند که میان و اشکاتو پاک میکنن. خوب چرا ادمو نمیبرن پیش خودشون. چرا ادمو راحت نمیکنن. چرا راهی که به شهادت میرسه واسه ما انقدر دوره که نتونیم بهش برسیم. اخه چرا دل ادمو میبرید. ادمو دلتنگ خودتون میکنید. بعد میزارید و میرید و ما هزاران سال باید تو برزخ روحمون تنها باشیم. چرا عکس ماه رو میبینیم و دستمون بهش نمیرسه.

من از اون دسته ادمام که طلبکارن. شاید همین طلبکاری کار دست ادم بده. باید گدایی کرد نه طلبکاری. باشه من گدا. ولی رسمش نیست کسی که افتاده تو. منجلاب و داره دست و پا میزنه و ضجه میزنه رو بیرون نیارید حالا چه گدا چه طلبکار.

بانو امین میگه هرجا مشکلی داری. باهر کی مشکل داری. ریشه اش رو تو خودت پیدا کن. من چی کم گذاشتم که اینجام. چرا انقدر دورم از نور… چرا ماانقدر دوریم.

چی میشه یه روز بیاد بگه بابا من امامتونم. ماهم بشینیم گریه کنیم بگیم ببخشید که نشد. ببخشید که نتونستم. بگه اشکال نداره بابا جان. چرا یه بار ندیدمت. قدرتت رو مثل کوه احساس نکردم. چرا به من اسیبی نکردی که جان گیرم.  راستی روحم کو؟؟؟؟

کی مردم؟ یادم نمیاد. شاید همون جمعه ای که یادت نکردم. شاید همون جایی که باید سینه سپر میکردم واسه غم هات و نکردم.

چرا نرغفتم دنبال داروی بچه های یمنی. چون از من زاده نشده بودند. چون به من چه مگه من مقصرم. چون بدجایی گیر کردم.

گیرم چیه که انقدر تاخیر دارم. گیرم چیه که در لحظه نمیتونم تصمیم بگیرم.

من کجام؟ کجای راه رسیدن به تو؟؟؟